زبان فارسی
گردآوری مطالب :اسفندیار آقاجانیزبان فارسی
گردآوری مطالب :اسفندیار آقاجانیدرباره من
______________
انتشار عکس و مطالب این وبلاگ فقط با ذکر منبع و لینک
ادامه...
آمار : 162541 بازدید
Powered by Blogsky
سپاس- ریشه شناسی واژه "سپاس"
سپاس
فرهنگ لغت عمید
(اسم، اسم مصدر) [پهلوی: spās] ‹سپاسه› [sepās]
۱. حمد؛ ثنا؛ درود؛ ستایش.
۲.
شکر: ♦ سپاس خدا کن که بر ناسپاس / نگوید ثنا مرد مردم‌شناس (نظامی۵:
۸۳۱)، ♦ هنوزت سپاس اندکی گفته‌اند / ز بیور‌هزاران یکی گفته‌اند (سعدی۱:
۱۷۴)، ♦ به این سپاس که مجلس منوّرست به دوست / گرت چو شمع جفایی رسد بسوز
و بساز (حافظ: ۵۲۲).
۳. لطف؛ شفقت.
۴. [قدیمی] منت.
⟨ سپاس پذیرفتن: (مصدر لازم) [قدیمی]
۱. قبول منت کردن؛ ممنون شدن.
۲. شکر کردن.
⟨ سپاس داشتن: (مصدر لازم)
۱. شکر نعمت به جا آوردن؛ ممنون بودن.
.[قدیمی] منت داشتن.⟨ سپاس گزاردن: (مصدر لازم) [قدیمی] شکر نعمت به جا آوردن؛ شکر کردن.
ریشه شناسی واژه "سپاس"
❗️چندی است که تصور و تعبیری اشتباه از واژه سپاس در فضای مجازی منتشر می شود>(سپاس=سه+پاس!)، که البته حاصل ذوقیات و بافته‌های ذهنی است و هیچ ریشه زبانشناسی و تاریخی ندارد.
✅ در زبان اوستایی عدد ۳ به صورتِ θri (ثری) خوانده می‌شود. برای نمونه در اوستا، یسنای ۹، بند ۸ اژی دهاک با صفتِ سه پوزه (به اوستایی: θri-zafanem) خوانده شده است. همچنین تلفظ عدد ۳ در پارسی میانه (پهلوی) نیز sih است...