شعری از طالب شاهین شاعر لنکرانی

شعری از طالب شاهین شاعر لنکرانی                                                           تولشَ زِوون

دَدَم زِوْون، نَنَم زوْون
چَشیم نوره تولشَ زوْون
زِنَ کسى، گلَ‏ى دنیو
چِ مُدریکى دردى دَمون.
زِوْون هئسه بَنَ مولى
چیمى - چَى کو دزىَ شونه
تولشون زِوْون قدیمى‏ى
دِنیو بنَ عطرِ شونه.
پاشمَ نبَ ترپ لقَ دَ
تومون، زامبول
هرچیش بافته
گولَ صدو بئکار ده‏دَ.
اَچَى نَنَ، موئه وْوتدَ
پپ کارده‏دَ پردَکیژَ
اَ پرندَ بَى وْوتشَ:
اصل تولش وْه مَرد بئدَ
جَسور بئدَ، اَوْ اوتَشه.
اینگَ - اینَ کاردَ هئلِ
دِنیو اُمدَ هَمَ اینسون
پئشو گِلَ‏ى اوروس بئدَ
گِلَ‏ى تولش، گِلَ‏ى یاپون.
شاهان! بِزِن چ جورَ بَ
اوموتَ تِ اینَ زِوْون
کون اودَم اَى بَگَم نگو
بِگنو کیلید چَوْون گَوْون.
ترجمه:
          زبان تالشى
زبان پدرم، زبان مادرم
نور چشمم زبان تالشى
براى آن که مى‏داند، یک دنیاست
داروى درد صاحب بینش.
زبانى هست که به دام مى‏ماند
آن را از این و آن دزدیده اند
اما زبان تالشان ازلى ست
دنیا از آن عطرآگین است.
از گالى باتلاق پشم به دست نمى‏آید
با آن حصیر، زنبیل
هرچه که بافته مى‏شود
ازآن صداى خشکِ ناهنجار برمى خیزد
مادر و مادربزرگ گفته است
هر پرنده‏اى که بال مى‏کوبد پرواز مى‏کند
آن پرنده به او مى‏گوید
تالشِ اصیل بسیار راد است
شجاع ست، همچون آتش است.
بانگ «اینگَ -اینَ» سر مى‏دهد
همه‏ى انسانها هنگام تولد
بعدها یکى روس مى‏شود
یکى تالش و یکى ژاپنى.
«شاهان» بدان چگونه شد
که تو این زبان را آموختى
هرآن کس که آن را نپسندد
زبانشان قفل شود.
منبع : ادبیات تات و تالش ، علی عبدلی