* آز کی بِزَه چورنیم، چه ایله بِز ، چه صاگِله بِز :
من که بز چران یا چوپان هستم ، چه یک بز چه صد بز.
اغلب وقتی به کار می رود که نفی کمیت یک کار مورد نظر باشد. ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ * آز وُنَم نیَه ، تِووُنَش بِدوش :
من می گویم نر است، تو میگویی بدوش.
زمانی به کار می رود که انجام کار غیر ممکنی را از کسی بخواهند. ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ * آسبِه ، آسبِه تینو اُباستوش، هام رانگ نبو ، هامخو بَبین:
اسب را پیش اسب ببندی همرنگ نشود ، همخو می شود.
در مورد تأثیر کمال و نقصان همنشینی به کار می رود. ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ * آقا بَه نوکَه ، نوکَه بَه چوکَه :
آقا کار را به نوکر واگذار کرد و نوکر هم به چاکر حواله کرد.
از روی کنایه در باره کسی به کار می رود که کار مربوط به خود را به افراد کوچکتر از خود واگذار می کند. ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ * آنگِشتَه بِژنوش ، لَکَه پِبَگات :
انگشت بزنی ، لک بر می دارد.
در وصف سپیدی زن ها به کار می رود. ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ * اُسِنه بَه، بَه چوئه بَه کوش ایبَگنِه:
کار در آهنی هم به در چوبی می افتد.
در مورد احتیاج پیدا کردن انسان ها به همدیگر ، چه فقیر چه غنی به کار می رود. ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ * اِشتان دیمِم ، سِپَه دیم کا :
روی خود را مثل روی سگ کردم.
از روی ناچاری و پر رویی ، جان سختی سگ را عاریت گرفتم . ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ * اِشتِه رویه ، مَگه بَچَه رویه آنگِل :
مگر روده تو به روده او گره خورده است.
زمانی به کار می رود که یک نفر به دیگری حسادت ورزد. ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ * ایلَه اُودَمه:
آدم بی مثل و مانندی است. ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ برداشت از کتاب تالش نشینان بخش عنبران/ دانشمند جهانگیری میناآباد